استریت فایتر از صفر تا صد؛ سه‌گانه‌ی استریت فایتر آلفا

آموزش مجازی هنر

: 09014831818 : 02191311818

آرت ویم، آموزش های مجازی با کیفیت و برترین اساتید کشور ، کالیوگرافی ، خوشنویسی، کالیوگرافی
# خوشنویسی - # نقاشی - # هنری

مشاهده وب سایت آموزش مجازی هنر

---

در این قسمت از مطلب تاریخچه‌ی استریت فایتر به سراغ سه‌گانه «استریت فایتر آلفا» (Street Fighter Alpha) خواهیم رفت.

انواع بازی‌های مختلف در سری بازی بزرگ استریت فایتر وجود دارد اما سری بازی‌های «استریت فایتر آلفا» چاشنی مورد علاقه‌ی من در کل این مجموعه است. سه‌گانه‌ی استریت فایتر آلفا در طول دهه‌ی ۹۰ میلادی منتشر شد و نمایانگر تکاملی برای این سری بازی بود. آن‌ها در اصل دنباله‌های موردانتظار نسخه‌های متعدد بازی‌ استریت فایتر ۲ در همه‌چیز به جز نام و جایگاه‌شان در بازه‌ی زمانی انتشار بودند.

• استریت فایتر از صفر تا صد؛ ریشه‌ها و خلق سبک مبارزه‌ای (قسمت اول)
• استریت فایتر ۲؛ مهم‌ترین بازی مبارزه‌ای تاریخ (استریت فایتر از صفر تا صد)

در حالی که استریت فایتر ۲ من را به ژانر بازی‌های مبارزه‌ای معرفی کرد، بازی‌های آلفا آثاری بودند که عشق من به آن را تقویت کردند.

البته، در آن زمان من در حال کشف دیگر بازی‌های مبارزه‌ای دوبعدی ژاپنی بودم که توسط کپکام یا دیگر شرکت‌ها توسعه‌داده شده بود. بنابراین در حالی که استریت فایتر ۲ توانست بیشتر توجه من را به خود جلب کند، آلفا مکانیک‌های مختلفی را معرفی کرد که هنوز هم تا به امروز راضی‌کننده به نظر می‌رسند.

Street Fighter Alpha: Warriors’ Dreams

پس از سال‌ها سرو‌صدا برای یک بازی استریت فایتر جدید، برخلاف اصلاحات متعدد انجام شده در استریت فایتر ۲، سرانجام کپکام در تابستان ۱۹۹۵ یعنی بیش از یک سال پس از عرضه «سوپر استریت فایتر ۲ توربو» (Super Street Fighter II Turbo) برای دستگاه‌های آرکید این اثر را عرضه کرد. این بازی اولین‌بار با عنوان Street Fighter ZERO در تاریخ ۵ ژوئن در ژاپن عرضه شد و در تاریخ ۲۷ ژوئن با نام Street Fighter Alpha: Warriors’ Dreams در آمریکای شمالی منتشر شد.

نسخه‌ی اروپایی این اثر دقیقاً یک ماه بعد از نسخه‌ی آمریکایی منتشر شد.

من واقعاً نمی‌توانم بگویم که از بازی اصلی استریت فایتر آلفا خاطرات روشن و شفافی دارم. من حتی آن را روی دستگاه‌های آرکید بازی نکردم. وقتی که از وجود سری آلفا آگاه شدم، استریت فایتر آلفا ۲ مدت نسبتاً زیادی عرضه شده بود؛ بنابراین فقط موقعی توانستم این بازی را انجام دهم که در قالب Street Fighter Alpha Anthology برای کنسول پلی‌استیشن ۲ عرضه شد.

مسلماً خرید Street Fighter 25th Anniversary برای پلی‌استیشن هم کد رایگان نسخه‌ی کلاسیک پلی‌استیشن ۱ بازی‌های استریت فایتر آلفا را داد که حس پورت‌های خانگی کلاسیک آن را تداعی می‌کرد.

روند توسعه بازی استریت فایتر آلفا (Street Fighter Alpha) داستان‌های جالبی پشت سر خود دارد. به گفته هیدآکی ایتسونو (Hideaki Itsuno)، یکی از برنامه‌ریزان این بازی، بازی Warriors’ Dreams در ابتدا به‌عنوان یک اثر برای کنسول سوپر فامیکام (Super Famicom) طراحی شده بود که با نام مناسب «استریت فایتر کلاسیک» (Street Fighter Classic) شناخته می‌شد. به دلیل محبوبیت بسیار زیاد استریت فایتر ۲ نسبت به نسخه قبلی خود، «استریت فایتر کلاسیک» قصد داشت وقایع بازی اول را در یک عنوان امروزی با بودجه‌ی خوب بازسازی کند تا زمانی که «استریت فایتر ۳» (Street Fighter III) آماده عرضه شود.

در حالی که توسعه‌دهندگان استریت فایتر ۳ غالباً شامل افراد با تجربه و قدیمی کپکام بودند، تیم توسعه‌دهنده‌ی استریت فایتر آلفا بیشتر از افراد کم‌ تجربه‌ای تشکیل شده بود که تازه به این شرکت پیوسته بودند.

زمانی که دستگاه CPS2 منتشر شد، توسعه پروژه از کنسول سوپر فامیکام به CPS1 منتقل شد، چرا که کپکام هنوز تعداد زیادی از دستگاه‌های CPS1 را در اختیار داشت که قصد داشت آن‌ها را بفروشد. همین‌طور که توسعه‌ی بازی ادامه پیدا می‌کند، استریت فایتر آلفا بسیار پرطرفدار می‌شود و توسعه‌ی آن‌ هم به دستگاه CPS2 منتقل می‌شود. در آن زمان، توسعه استریت فایتر ۳ به دستگاه CPS3 منتقل شد و دستگاه CPS2 تقریباً مشابه یک وسیله‌ی موقت در نظر گرفته شده بود.

تا آن زمان، توسعه‌ی نسخه‌ی CPS1 بازی بسیار جلو رفته بود و باتوجه به ویژگی‌های مشابه، هر دو نسخه بازی به صورت پشت‌سرهم توسعه داده شدند و از طریق یک برنامه ترکیبی که آن‌ها توسعه داده بودند، این امکان وجود داشت که بازی هم روی CPS1 و هم روی CPS2 اجرا شود.

این تنها داستان جالب درباره‌ی توسعه استریت فایتر آلفا نیست. برای مثال، گنجاندن شخصیت‌های Guy و Sodom از بازی فاینال فایت (Final Fight)، پیوند بین این دو فرنچایز را مستحکم کرد. تا آن زمان، بسیاری از تبلیغات و گفته‌ها به‌گونه‌ای بود که هر دو بازی فاینال فایت و استریت فایتر در یک جهان مشترک قرار دارند.

با این حال، استدلال‌های محکمی برای آن وجود نداشت و فقط اشاره‌هایی کوتاه مثل حضور کوتاه گایل (Guile) و چون-لی (Chun-Li) در پشت‌صحنه‌ی بعضی از استیج‌های بازی فاینال فایت ۲ وجود داشت. البته ناگفته نماند که دو سال قبل شرکت SNK، رقیب اصلی کپکام در بازار ژاپن، با در نظر گرفتن ریو ساکازاکی، قهرمان بازی Art of Fighting به عنوان یک شخصیت قابل بازی و حضورش به‌عنوان یک حریف ویژه در بازی Fatal Fury Special به چنین دستاورد مشابهی دست پیدا کرد. این ارتباط زمانی بیشتر شد که شخصیت Geese Howard جوان به‌عنوان غولأخر یا همان حریف پایانی بازی Art of Fighting 2 ظاهر شد و زمینه‌ی مناسبی را برای سری «کینگ آو فایترز» (King of Fighters) مهیا کرد.

با توجه به این موضوع، دلیل اینکه کپکام این همه فرنچایز بازی‌های مبارزه‌ای – شامل Darkstalkers، Saturday Night Slam Masters و بازی های مختلف مجوزدار از مارول – را روی سخت افزار CPS-2 عرضه کرد، به دلیل کاهش محبوبیت آن در ژاپن در مقایسه با SNK بود.

ایتسونو ادعا می‌کند که اکثر بازیکنان ژاپنی در آن زمان باور داشتند که کپکام فقط بازی استریت فایتر ۲ را ساخته است، در حالی که SNK فرنچایز‌های مختلفی همچون «فاتال فیوری» (Fatal Fury)، «آرت آو فایتینگ» (Art of Fighting)، «سامورایی شوداون» (Samurai Shodown) و در نهایت «کینگ آو فایترز» (The King of Fighters) را در اختیار داشت. در واقع، یک کارمند ناشناس شخصیت دن هیبیکی (Dan Hibiki) را به‌عنوان تقلیدی از قهرمانان بازی Art of Fighting خلق کرد – عملاً سر رابرت گارسیا را روی انیمیشن‌های ریو و کن چسباند تا جایی که ممکن است فضای کمتری بگیرد. دن به‌‌‌گونه‌ای طراحی شده بود که به‌عنوان نقطه‌ی مقابل «آکوما» و یک شخصیت ضد آن شناخته می‌شد، شخصیتی که شکست خوردن در مقابل او تحقیرآمیز بود.

در نهایت، سبک هنری بازی در مقایسه با عناوین قبلی (و آینده) استریت فایتر، ظاهر انیمه گونه‌تری به خود گرفته است.

بخش زیادی از این امر به دلیل محبوبیت «استریت فایتر ۲: فیلم انیمیشنی» (Street Fighter II: The Animated Movie) بود که در نهایت به عنوان یکی از پنج فیلم پرفروش سال ۱۹۹۴ در ژاپن قرار گرفت. در حالی که خود فیلم وقایع دومین بازی استریت فایتر را بازگو می کرد، سکانس آغازین، ریو را به تصویر می‌کشید که با حرکت معروف شوریوکن خود سینه ساگات قدرتمند را زخمی می‌کرد و برنده اولین مسابقه جهانی مبارزان می‌شد. بسیاری از المان‌های داستانی و طراحی شخصیت‌ها به‌درستی در این سری ادغام می‌شدند و بازی‌های آلفا برجسته‌ترین نمونه آن بودند.

در واقع، یک قطعه باکلام از فیلم، با عنوان “Itoshisa to Setsunasa to Kokorotsuyosa to” به‌عنوان یک آهنگ مخفی جایزه در نسخه ژاپنی Street Fighter Zero قرار داده شد.

برخلاف اتفاقات استریت فایتر اصلی، استریت فایتر آلفا بین بازی اول و دوم رخ می‌دهد. برخلاف دو بازی قبلی، هیچ تورنمنت مبارزه‌ای در قصه‌ی این اثر وجود ندارد که به عنوان یک وسیله چارچوب‌بندی عمل کند؛ بیشتر مبارزات بخش اصلی بازی در مکان‌های تصادفی رخ می‌دهند، این یعنی بعد از گذشت یک دهه، بالاخره با یک بازی استریت فایتر مواجه هستیم که کمی با عنوان اثر یعنی «مبارز خیابانی» هم‌خوانی دارد.

فقط ۶ شخصیت از آخرین نسخه‌ی استریت فایتر ۲ به این بازی بازگشته‌اند که شامل شخصیت‌های «ریو»، «کِن»، «ساگات»، «ام. بایسون» و «آکوما» می‌شود.

به نظر می‌رسد که ریو، کن و ساگات هر دو از طراحی‌های خود در استریت فایتر ۱ و استریت فایتر ۲ خود الهام گرفته‌اند. ریو هنوز هدبند سفیدش را دارد و رنگ موهایش قهوه‌ای است که چیزی است بین موهای قرمزش از بازی اصلی و رنگ قهوه‌ای تیره‌ای که در استریت فایتر ۲ استفاده برای موهای او استفاده می‌شد. کن موهای بلندتری دارد و آن را با یک روبان قرمز با آن بسته شده است و ساگات یک زخم تازه و شورت بنفش خود را از استریت فایتر اصلی به همراه دارد.

دیگر شخصیت‌های که به سری بازگشته‌اند، با تغیییرات قابل‌توجهی در طراحی مواجه شده‌اند.

چون-لی لباس سنتی خود را کنار گذاشته و در عوض یک لباس فرم با جلیقه و کفش ورزشی می‌پوشد، در حالی که مدل موی سنتی او با روبان‌های زرد نگه داشته شده است. لباس ام. بایسون کم‌وبیش به همان شکل است اما این بار او بسیار حجیم‌تر طراحی شده است و بدنی عضلانی دارد که از طراحی لاغرتر خود در استریت فایتر ۲ فاصله گرفته است.

آکوما شخصیتی است که بیش‌ترین شباهت را به نسخه‌ی قبلی خود دارد اما این موضوع احتمالاً به دلیل جدید و ناآشنا بودن خود طراحی بوده است چرا که به طور کلی فقط چند بار در سری حضور داشته است. تنها تغییر بزرگی که در طراحی آکوما وجود دارد، این است که او ژست‌های جدیدی را در بازی به کار می‌گیرد که او را از ریو و کن متمایز می‌کند.

برای چهار شخصیت دیگر که از بازی‌های کپکام آمده‌اند. شخصیت‌های Adon و Birdie از بازی اصلی استریت فایتر بازگشته‌اند، در حالی که از بازی فاینال فایت هم دو شخصیت Guy و Sodom حضور پیدا کرده‌اند.

طراحی شخصیت Adon نسبت به بازی اصلی استریت فایتر کمی تغییر کرده است و فقط روی لاغر بودن او اغراق شده است. از آن‌طرف، شخصیت Birdie احتمالاً با شدیدترین طراحی دوباره در کل سری مواجه شده است. در استریت فایتر اصلی، Birdie یک قفقازی قد بلند و با صورتی تراشیده و ظاهری پانک و شبیه یک موهاوک واقعی بود.

در آلفا، او به قدری عضلانی است که تی هاوک و زنگیف را همچون افرادی بی‌اشتها نشان می‌دهد و همچنین او ریش‌ و سبیل پرپشتی در این نسخه دارد و به‌وصورت کلی ظاهر او به‌عنوان یک موهاوک به طور قابل‌توجهی مسخره‌تر است. اوه و فراموش کردم که اشاره کنم که او در این بازی سیاه‌پوست است و ادعا می‌کند که ظاهر رنگ پریده‌اش در بازی اصلی به این دلیل است که از سرماخوردگی متحمل رنج شده است. طراحی Guy هرچند کم‌و‌بیش همانند طراحی اصلی است اما کمی اصلاح شده است؛ Sodom در مقایسه با طراحی خود در فاینال فایت کمی عضلانی‌تر شده اما به جای کاتاناهایی که در فاینال فایت استفاده کرده بود، از یک جفت سلاح «سای» استفاده می‌کند.

در کنار این شخصیت‌هایی که از قسمت‌های قبلی بازگشته‌اند، ما شاهد حضور شخصیت‌های کاملاً جدیدی هم هستیم.

اولین و مهم‌ترین آن‌ها، «چارلی نَش» (Charlie Nash) است. درست است، چارلی نش همان فردی است که گایل به خاطر مرگش در استریت فایتر ۲ خواهان انتقام گرفتن بود. او در استریت فایتر آلفا قابل‌بازی است.

به این ترتیب، حرکت چارلی شبیه به گایل است، تنها تفاوت واقعی این است که نش با استایل و فِراسَت بیشتری مبارزه می‌کند. همچنین فالگیری رومی به نام رُز (Rose) هم وجود دارد. رز که اهل ایتالیا است، می‌تواند از نیروی روح خود برای شلیک گلوله‌‌های انرژی استفاده کند و شال خود را با انرژی شارژ کند تا پرتابه‌ها را منعکس کند.

در نهایت باید گفت که دن هیبیکی (Dan Hibiki) که در بالا به آن اشاره شد، شبیه کلون‌های استاندارد شخصیت‌های شوتو به نظر می‌رسد اما در واقع یک کلون ضعیف محسوب می‌شود. حرکت پرتابی گادوکن او برد رقت‌انگیزی دارد و آپرکات پرش کوریوکن او ارتفاع کمتری نسبت به حرکت شوریوکن دارد. از سوی دیگر، حرکت Dankuu Kyaku او در واقع یک نوع بسیار ساده‌تر از Hurricane Kick است که بسته به قدرت حمله، حمله را با ضربات اضافی گسترش می‌دهد.

با وجود فقدان یک داستان فراگیر و کلی، هر شخصیت انگیزه‌های خاص خود را دارد.

ریو در حال تمرین برای قوی‌تر شدن است، در عین حال، به دنبال مبارزی به نام آکوما می‌گردد که استاد او را کشته است. کن می‌خواهد پس از پیروزی در یک تورنمنت هنرهای رزمی آمریکایی دوباره با ریو دیدار کند تا دوباره به هم متصل شده و همچون دو دوست در کنار هم باشند. چون-لی و چارلی به دنبال شکار ام.

بایسون، رئیس گروه شادولو، هستند. در حالی که چارلی از روی وظیفه می جنگد، چون-لی می‌خواهد انتقام مرگ پدرش را که به دست بایسون کشته شده بود، بگیرد. در همین حال، خود بایسون به دنبال قدرتمندترین جنگجویان برای ایجاد یک ارتش است، بیردی که یک جنایتکار معمولی است، به دنبال اثبات شایستگی خود به بایسون و پیوستن به شادولو است تا به شهرت و ثروت برسد.

ساگات که هنوز از شکست خود در اولین تورنمنت جهانی مبارزان (World Warrior tournament) رنج می‌برد، به دنبال پیدا کردن ریو و مسابقه‌ی مجدد است.

از سوی دیگر، آدون (Adon) از ضعف نشان داده شده توسط ارباب سابقش یعنی ساگات بیزار شده و می‌خواهد ساگات را شکست دهد و پادشاه واقعی موی تای (Muay Thai) شود. رز می‌داند که روز رستاخیز در حال نزدیک شدن است و به دنبال قدرت شیطانی مسئول آن می‌گردد. از قضا، مشخص می‌شود که رز و بایسون دو بخش از یک روح هستند.

رز در واقع تجسم بخش خوب و نیک روح بایسون است. گای به دنبال ادامه و تسلط بر تمرینات خود تحت سبک بوشینریو (Bushinryu) است. سادوم، عضو سابق گروه Mad Gear، به دنبال بازسازی سندیکای جنایتکاران است، البته این‌بار با نفوذ بیشتر ژاپنی‌ها.

آکوما هم همچون همیشه صرفاً به دنبال حریفی قدرتمند برای مبارزه می‌گردد تا او را به چالش بکشد و از میان بردارد. فقط شخصیت دَن باقی می‌ماند. او پسر هنرمند رزمی کاری به نام گو هیبیکی است، مردی که یک چشم ساگات را کور و بهای آن را با جان خود پرداخت کرد.

دَن می خواهد با شکست دادن ساگات در نبردی تن‌به‌تن انتقام پدرش را بگیرد.

در حالی که گیم‌پلی بازی همچنان به ریشه‌ها وفادار است اما مقدار قابل‌توجهی نسبت به بازی استریت فایتر ۲ و نسخه‌های مختلف آن تغییر کرده است. در درجه اول، بازی حتی در مقایسه با استریت فایتر ۲ سوپر توربو هم روان‌تر به نظر می‌رسد. یک تفاوت کلیدی، اضافه شدن کمبوهای زنجیره‌ای است: توانایی ترکیب و اتصال آسان حملات معمولی از سبک به متوسط و سنگین با تأکید کمتر بر زمان‌بندی دقیق در مقایسه با کمبوهای سنتی چنین نتیجه‌ای را دربرداشته است.

کپکام برای اولین‌بار این مفهوم را در بازی Darksiders: Night Warriors آزمایش کرد اما سری بازی مارول در مقابل کپکام آن را محبوب کرد. مکانیک سوپر کمبو از سوپر استریت فایتر ۲ توربو بازگشته و گسترش پیدا کرده است. اکنون هر شخصیت دارای چندین سوپر کمبو است – هر شخصیت حداقل دوتا دارد و برای جلوگیری از سردرگمی حرکات متفاوتی دارند.

ریو، کن، چون-لی، ساگات و ام. بایسون همگی سوپر کمبوهای خود از بازی سوپر توربو را حفظ کرده‌اند و یک سوپر کمبو جدید هم دریافت کرده‌اند. برای جبران این سوپر کمبوهای اضافی، پر کردن نوار مخصوص سوپر کمبو‌ها آسان‌تر است و به جای یک سطح، سه سطح دارند و به شخصیت‌ها اجازه می دهند تا سه سوپر کمبو را با یک پیمانه کامل اجرا کنند.

علاوه بر آن، سوپر کمبوها می‌توانند تقویت هم شوند. با فشار دادن دو دکمه ضربه مشت یا لگد (بسته به حرکت) به جای یکی، بازیکنان می‌توانند یک نوع “سطح ۲” از سوپر کمبو شخصیت را اجرا کنند که هزینه آن ۲ بخش از نوار حرکت سوپر کمبو است اما آسیب بیشتری به حریف وارد می‌کند. با فشردن سه دکمه‌ی ضربه مشت یا لگد سه سطح از نوار حرکت سوپر کمبو مصرف می‌شود و قوی‌ترین حالت این حرکت اجرا می‌شود که از نظر بصری هم زیباترین است.

استریت فایتر آلفا مکانیک‌های مختلف دیگری را به سری استریت فایتر اضافه می‌کند.

شخصیت‌ها اکنون می‌توانند حملات را در هوا مسدود کنند – توانایی خلاقانه‌ای که به آن «دفع هوایی» (air blocking) گفته می‌شود – مکانیک دیگری که مستقیماً از Darkstalkers گرفته شده است. بازیکنان همچنین می‌توانند با استفاده از مکانیک Alpha Counter که در ژاپن به آن Zero Counter گفته می‌شود، حملات دشمن را با دفع و ضد حمله پاسخ دهند. هزینه‌ی این حرکت خالی کردن یک نوار از حرکات ویژه شما است.

توانایی انتخاب بین سرعت حالت نرمال و توربو بازگشته است، اگرچه توربو به اندازه قبل سریع نیست. Warriors’ Dreams همچنین گزینه‌ای برای فعال کردن قابلیت دفع یا همان بلاک کردن خودکار اضافه می‌کند. با این قابلیت، بازی به صورت خودکار در هر زمان که بازیکن در خطر حمله قرار بگیرد، ضربه را بلاک می‌کند، فقط تا زمانی که آن‌ها حمله نکنند یا با اختیار و قدرت خودشان حرکت نکنند.

هیچگاه این قابلیت را به‌درستی متوجه نشدم. مشخص است که این قابلیت برای بازیکنان کم تجربه‌تر در نظر گرفته شده است اما تأثیر آشکار و قابل‌توجهی روی گیم‌پلی ندارد. همچنین در این بازی شخصیت‌هایی که روی زمین افتاده‌اند، می‌توانند روی زمین غلت بزنند که این کار باعث می‌شود آن‌ها راحت‌تر از دشمن فرار کنند.

قابلیت‌های جدید دیگری هم به بازی اضافه شده است.

شما می‌توانید در هر مبارزه برای یک بار با زدن دکمه‌ی استارت قابلیت طعنه‌زدن (Taunt) را انجام دهید. این تا حدی یک اشاره دیگر به بازی Art of Fighting بود، جایی که دشمنان با طعنه‌زدن می‌توانستند نوار روحیه خود را تخلیه کنند اما در استریت فایتر آلفا این قابلیت فقط برای عصبانی کردن حریف به کار می‌رود. همچنین بسته به اینکه یک مبارزه را چگونه به پایان رسانده‌اید، آیکون پیروزی متفاوتی نشان داده می‌شود.

یعنی اگر مبارزه را با یک حمله‌ی عادی پیروز شده باشید، با اینکه همان مبارزه را با یک حرکت ویژه یا سوپر کمبو خاتمه دهید، آیکون پیروزی متفاوتی را می‌بینید.

بخش آرکید پله‌ای استاندارد هم از بازی استریت فایتر ۲ به این اثر بازگشته است اما این بار تعداد حریفان شما فقط به ۸ حریف محدود شده است. برای جبران این کاستی، توجه بیشتری روی بخش داستانی بازی انجام شد. در این بخش شخصیت‌های مختلف با غولآخرهای (باس‌فایت‌های) گوناگون مواجه می‌شوند و قبل از مبارزه گفتگویی میان آن‌ها شکل می‌گیرد.

بازیکنان همچنین می توانند تمام ویژگی‌های مورد انتظار در یک بازی استریت فایتر را در اینجا هم ببیند، از جمله توانایی مبارزه در مقابل یک شخصیت یکسان. البته یک بار دیگر، هر کاراکتر تنها به یک پالت رنگی جایگزین محدود می‌شود. پالت استاندارد با انتخاب شخصیت با دکمه‌ی مشت و پالت جایگزین با دکمه‌ی مخصوص ضربه با پا یا همان لگد انتخاب می‌‌شود.

همچنین رازها و شخصیت‌های پنهانی هم در این بازی وجود دارد.

هر سه شخصیت ام. بایسون، آکوما و دن هیبیکی از شخصیت‌های مخفی بازی هستند. این یعنی آن‌ها در ابتدا در صفحه‌ی اصلی انتخاب شخصیت‌های بازی دیده نمی‌شوند.

آن‌ها را می‌توان با انجام حرکات خاصی روی صفحه انتخاب شخصیت انتخاب کرد؛ درست مانند انتخاب آکوما در بازی سوپر استریت فایتر ۲ توربو. در حالی که بایسون در بخش داستانی بعضی از شخصیت‌ها به‌عنوان حریف ظاهر می‌شود، می‌توان با تکمیل اهداف خاص در حالت آرکید، با آکوما و دن به‌عنوان حریفان ویژه مبارزه کرد. در نهایت، باید به یک بخش ویژه به نام Dramatic Battle Mode اشاره کرد.

این یک ایستر اِگ (Easter Egg) زیبا است که اجازه می‌دهد دو بازیکن در نقش‌های ریو و کن در مقابل ام.‌ بایسون به‌صورت دو در مقابل یک نبرد کنند؛ دقیقا چیزی مشابه انیمیشن پایانی بازی استریت فایتر ۲.

استریت فایتر آلفا احتمالا اولین بازی از این سری بود که واقعا از قابلیت های گرافیکی سخت افزار CPS3 استفاده می کرد. اگرچه بازی سوپر استریت فایتر ۲ و نسخه‌های پسین آن روی همین سخت‌افزار اجرا می‌شدند اما به دلیل مقدار زیاد دارایی‌های (asset) قدیمی و بازیافتی، شخصیت‌های جدید برای تطابق بهتر با شخصیت‌های قدیمی‌تر محدود شدند. استریت فایتر آلفا چنین محدودیت‌هایی را نداشت.

انیمیشن‌های استریت فایتر آلفا به زیبایی بازی «دارک‌استاکرز» (Darkstalkers) نبود اما با فاصله از استریت فایتر ۲ بهتر بود. در هر حمله فریم‌های بیشتری از انیمیشن نمایش داده می‌شد و سبک هنری جدید کارتونی آن که به طور کلی با بازی های CPS2 منظبق بود، توانست بهتر بر افزایش قدرت گرافیکی این سخت‌افزار تأکید کند. تنها مشکل واقعی من در رابطه با این بازی این است که بیشتر شخصیت‌ها همان استیج‌های مشابه قبل را دریافت کرده‌اند.

می‌دانم که این یک شکایت جزئی است اما با توجه به تلاش بسیار زیادی که در طراحی استیج‌های استریت فایتر ۲ انجام شد، انتظار بیشتری از این بازی داشتم و همین باعث احساس ناامیدی من‌ شد. خوشبختانه، عناوین آینده تنوع استیج‌ها یا همان زمین‌های مبارزه را بهبود می‌بخشند.

از نظر طراحی صدا، این بازی تیم بسیار بزرگ‌تری را در اختیار داشت. ایسائو آبه (Isao Abe) و سیون نیشیگاکی (Syun Nishigaki) که در تیم طراحی صدا سوپر استریت فایتر ۲ هم  فعالیت داشته‌اند، اکنون بازگشته‌اند.

در کنار آن‌ها، سِتسو یاماموتو (Setsuo Yamamoto)، یوکو کادوتو (Yuko Kadota)، نائوکی ایوامی (Naoki Iwami) و نائوشی میزوتو (Naoshi Mizuta)  هم به این تیم اضافه شده‌اند. جلوه‌های صوتی توسط هیروکی کاندو (Hiroaki Kondo) و ریوجی یاماموتو (Ryoji Yamamoto) طراحی شده است. همچنین آلفا اولین بازی این سری است که چندین صداپیشه حرفه‌ای را برای شخصیت‌های مختلف استفاده می‌کند.

تمام شخصیت‌هایی که از استریت فایتر ۲ بازگشته‌اند، به‌خوبی موسیقی مخصوص خود را از آن بازی حفظ کرده‌اند تا بهتر با زیبایی‌شناسی بازی هماهنگ شوند.

به همین ترتیب، موسیقی مخصوص شخصیت بیردی به شدت براساس موسیقی او از استریت فایتر اصلی گرفته شده، در حالی که موسیقی مخصوص گای از موسیقی مرحله ۱ او از بازی فاینال فایت گرفته شده است. از طرف دیگر، شخصیت‌های آدون و سادوم موسیقی‌های جدیدی را دریافت کردند. چنین چیزی را می‌توان برای دیگر شخصیت‌های بازی هم گفت.

از بین تمام موسیقی‌های اصلی و جدید بازی، فکر می‌کنم موسیقی مخصوص دَن بیش از همه موردعلاقه من است، هر چند از موسیقی‌های مخصوص چارلی و رز هم خوشم می‌آید. به دلایلی، متوجه شدم که موسیقی‌های مختلف استریت آلفا از موسیقی‌های منو تا موسیقی‌ مخصوص شخصیت‌ها و موسیقی‌ مربوط به پیروزی نبرد احتمالاً در کل فرنچایز موردعلاقه من هستند. جلوه‌های صوتی هم نسبت به سوپر استریت فایتر ۲ تأثیرگذارتر به نظر می‌رسند.

نمونه‌های صوتی هم تقریباً هم‌تراز با سوپر استریت فایتر ۲ است که البته منطقی است زیرا هر دو بازی از نمونه‌های صوتی جدید و روی یک سخت‌افزار استفاده می‌کنند. به نظر می‌رسند که آلفا تأکید بیشتری روی این نمونه‌های صوتی گذاشته است.