آیا تا به‌حال یک بانوی ناخن‌کار از فعالیت در سالن زیبایی منع شده باشد؟ یک بانوی خیاط چطور؟ یک نیروی خدماتی قالیشویی یا یک پرستار سالمندان در منزل یک دستفروش؟ آیا همه‌ این سروران د

یک-حرفه سینما در دسته مشاغل پروژه‌ای می‌گنجد.

میانگین مدت زمان فیلمبرداری یک فیلم سینمایی یک ماه و نیم است و هر قسمت از یک سریال در طول یک هفته فیلمبرداری می‌شود. یعنی برای فیلمبرداری یک سریال ده قسمتی دو ماه و نیم زمان کافی است. تعداد سینماگران و کارگران سینما بسیار بیشتر از نیاز پروژه‌های در حال فیلمبرداری در سینما است.

در یک سال چیزی حدود صد و پنجاه فیلم و سریال تولید می‌شود.

اگر در هر پروژه پنجاه نفر مشغول به‌کار باشند و با توجه به تعداد اعضای خانه سینما که شش هزار نفر هستند و حدودا نزدیک به دو سوم شاغلین هر پروژه که عضو خانه سینما نیستند، می‌توان دست‌کم عدد چهارده هزار نفر سینماگر و کارگر آماده به‌کار را برای سینما تخمین زد و اگر تمام این چهارده هزار نفر در طول سال سر فیلمبرداری باشند، باید به‌جای صد و پنجاه پروژه چیزی حدود هزار و هشتصد پروژه در طول سال تولید شود، یعنی دوازده برابر تولیدات فعلی.

منطقا و عملا چنین شرایطی حتی از افکار رویاپردازانه هم به‌ دور است، ولی آنچه که نزدیک است بیکاری‌های پی در پی و طولانی‌مدت سینماگران است، بنابراین بیکاری با تمام مشقات و ترسناک بودنش برای سینماگران چالشی آشنا است و بسیاری از ایشان (بیشتر سینماگرانی که درآمد بالایی دارند، مثل بازیگران مطرح) دارای شغل و درآمدی مجزا از سینما هستند. راه‌اندازی کافه و رستوران، سالن زیبایی، باشگاه و مزون طراحی لباس از مشاغل پر‌طرفدار سینماگران پردرآمد هستند.

دو: تنبیه یکی  از مهم‌ترین ابزارهای تربیتی اجتماعی و تحمیل عمل رنج‌آوری است بر شخصی که مرتکب تخلف اثبات‌شده‌ای گردیده است‌ و پیرامون کارکردها و مضرات و میزان آن بحث‌های بسیاری در حوزه‌های روانشناسی تربیتی و علوم اجتماعی و مطالعات فرهنگی شده. اما نقطه مشترک در تمامی این بحث‌ها، لزوم، میزان، زمان و شرایط اجرای تنبیه است که منجر به متنبه شدن فرد متخلف و اصلاح یک عمل واقعا ناهنجار از جامعه شود.

سه: پس از آغاز اعتراضات سال گذشته و عدم رعایت پوشش رایج توسط برخی از بازیگران زن سینما، لیستی از طریق سازمان سینمایی دراختیار رسانه‌ها قرار گرفت که براساس آن تعدادی از بهترین و مستعدترین بازیگران زن ممنوع‌التصویر و به تبع آن ممنوع‌الکار اعلام شدند.

فارغ از مباحث هنری و نیاز سینمای امروز به این بازیگران درخشان و هنرمند و آسیبی که فیلم‌ها از عدم حضور این هنرمندان در سینمایی که یکی از اساسی‌ترین دلایل شکست فیلم‌های آن در گیشه کمبود بازیگران درجه یک است، می‌بینند.

می‌بایست صادرکنندگان و مجریان این تنبیه مطلع باشند که اساسا کسی را نمی‌شود ممنوع‌الکار کرد و با توجه به تعاریفی که از کار در بالا آمد خود بهره‌گیری از این واژه اولین گام در لوث شدن و شکست تنبیه است، چراکه هنرمند ممنوع‌الکار شده در سینما می‌تواند از ذات هنرمندانه‌اش در شاخه‌های دیگر هنر بهره بگیرد؛ از نقاشی تا نویسندگی و موسیقی و نکته مهم‌تر برای تصمیم‌گیران این محدودیت کاری بدون زمان این است که ‌ای‌کاش کمی در جریان مسائل سینما به شکل واقعی و میدانی بودند و اطلاع از بیکاری‌های طویل‌المدت بدون تنبیه داشتند و درک می‌کردند اگر این حکم ممنوعیت برای ایشان امر به تنبیه است برای سینماگران قضیه‌ای ملموس و همیشگی و پذیرفته است. سینماگری که ممکن است در طول یک سال فقط یک ماه سرکار باشد را نمی‌شود با ممنوع‌الکاری ترساند. ماهی را که نمی‌شود غریق دریا کرد.

این احکام بیش از آنکه جنبه بازدارندگی داشته باشد سبب اجماع و ابراز حمایت سایر هنرمندان داخلی و خارجی از محدود‌شدگان می‌شود و باعث ابراز حس همدلی توسط طرفداران بازیگر تنبیه شده می‌شود. آیا تمامی مکتشفین حجاب در انظار عمومی شامل این ممنوعیت‌های کاری می‌شوند؟ مثلا آیا تا به‌حال یک بانوی ناخن‌کار از فعالیت در سالن زیبایی منع شده باشد؟ یک بانوی خیاط چطور؟ یک نیروی خدماتی قالیشویی یا یک پرستار سالمندان در منزل یک دستفروش؟ آیا همه‌ این سروران در صورت عدم رعایت حجاب ممنوع‌الکار خواهند شد؟